تاریخچه قیر

سومری‌ها ، آشوری‌ها و بسیاری از تمدن‌های پیشین از قیر بطور وسیعی استفاده می‌كردند.
از این ماده بعنوان مادة ضد رطوبت و نیز محافظ برای چوب و برای موارد مختلفی نظیر مومیایی كردن، مجسمه سازی و تزیینات استفاده می‌شد.همچنین قیر موجود در بسترهای طبیعی به همراه آجرهای پخته شده بصورت ماستیك در ساختمان معابد، پایة پل‌ها، خیابان‌ها و خانه‌ها بكار برده شده است. در حدود چهار الی پنج قرن پیش از میلاد مسیح، هخامنشیان نیز از قیر برای آب‌بندی در كاخ با عظمت تخت جمشید استفاده كرده‌اند كه هنوز آثار آن در این مجموعه قابل یافت می‌باشد.

معادل انگلیسی قیر Bitumen می‌باشد كه اولین كاربرد این كلمه در زبان لاتین و در حدود سال‌های 1460میلادی بوده است. در انگلیسی امریكایی آنرا Asphalt می‌نامند كه در كشور ما معادل "مخلوط آسفالتی" بكار برده می‌شود.
آغاز صنعت مدرن قیر را می‌توان به 1712میلادی نسبت داد كه سنگ‌های قیرطبیعی در فرانسه كشف شدند. در آن هنگام مواد قیری را بطور ساده‌ای بصورت كلوخه روی سطح جاده‌های محلی پخش می‌كردند و می‌گذاشتند كه ترافیك به تدریج آنها را ساییده و متراكم نماید. این تكنیك كاملاً موفقیت‌آمیز بود و در مدت كوتاهی پیشرفت‌هایی در این زمینه حاصل شد كه من جمله پورد كردن و گرم كردن مواد قبل ازاستفاده بود. سپس آسفالت‌ها را با كوبیدن و مسطح كردن توسط آهن داغ (اتو) متراكم و محكم می‌نمودند. این ماده كه عموماً به نام سنگ آسفالت متراكم (Compressed Rock Asphalt ) شناخته می‌شد، با موفقیت بسیاری در خیابان‌های اروپا بكار گرفته شد که تا به امروز به همه جا رسیده است.